کلمه «سباع» جمع «سبع» است و به معنی حیوانات درنده یا گوشتخوار می‌باشد. این حیوانات معمولاً شکارچی بوده و طبیعتاً تمایل به گرفتن دیگر موجودات زنده برای تغذیه دارند. در ادبیات کلاسیک فارسی و عربی، این واژه علاوه بر اشاره به حیوان واقعی، گاهی برای توصیف افراد خشن و بی‌رحم نیز به کار رفته است.
این درندگان معمولاً دارای قدرت بدنی بالا، دندان‌ها و چنگال‌های قوی و غرایز شکارگری برجسته هستند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که آنها در طبیعت در رأس زنجیره غذایی قرار گیرند و توانایی مقابله با سایر حیوانات را داشته باشند. در قرآن و متون دینی نیز به سباع به عنوان موجوداتی با طبیعت تهاجمی و خطرناک اشاره شده است.
در متون ادبی و گفتارهای روزمره، «سباع» به صورت استعاری برای اشاره به انسان‌هایی با خشونت شدید یا بی‌رحم نیز استفاده می‌شود. این کاربرد نشان می‌دهد که ویژگی‌های فیزیکی و رفتاری حیوانات درنده به نوعی نماد خشم و قدرت بدون کنترل در فرهنگ و زبان مردم تبدیل شده است. این واژه هم در حوزه زیست‌شناسی و هم در حوزه اخلاقی و اجتماعی کاربرد دارد.
