در گفتار روزمره، اصطلاح «اسیر و ابیر» به معنای گرفتار یا درگیر شدن در یک وضعیت، موضوع یا احساس است و تا حدودی شبیه «به دردسر افتادن» یا «وابسته شدن به چیزی» به کار می‌رود. این استفاده بیشتر برای موقعیت‌های طنزآمیز یا غیررسمی است و به هیچ وجه الزاماً به اسارت واقعی اشاره ندارد.
مثلاً وقتی کسی می‌گوید: «با این پروژه اسیر و ابیر شدیم»، یعنی که مشکل یا پیچیدگی‌های پروژه باعث شده که وقت و انرژی‌شان محدود شود و کنترل کامل روی شرایط نداشته باشند. یا وقتی می‌گویند: «با حرفاش اسیر و ابیرم کرد»، یعنی که تحت تأثیر حرف‌ها یا احساسات کسی قرار گرفته‌اند و نمی‌توانند راحت تصمیم بگیرند.
در کل، این عبارت یک نوع بیان محاوره‌ای برای گرفتار شدن در موضوع، احساس یا شرایطی است که آزادی عمل را محدود می‌کند. به نوعی می‌توان گفت که هم «اسیر» و هم «ابیر» در این کاربرد، معادل «گرفتار شدن» هستند و فقط برای تأکید و وزن گفتار تکرار می‌شوند.