احتیاط کبیر

اقدام امیر کبیر در این مورد همراه با احتیاط و دور اندیشی بود. تردید وی به این دلیل بود که می‌دانست دول بیگانه صرفا از سر دلسوزی و نوع‌دوستی یا به دلیل منافع ایران چنین پیشنهادی را نداده‌اند و از جانب آن به دنبال دستیابی به منافع خاصی هستند و صلاح خود را دنبال می‌کنند. از جمله اهدافی که می‌توان به آن اشاره کرد این بود که اتباع بیگانه یا نوکران آنها با دست‌درازی به حقوق مردم، گاه به‌دست مأموران دولتی مؤاخذه می‌شدند و درواقع برای حمایت از حقوق اتباع خود، پیشنهاد دوبارهٔ چنین فرمانی را دادند. البته با توجه به مجموع نامه‌های امیر، او نیز خود به این قضیه معترف شده که حکمرانان و مباشران ولایات، گناهکاران و زیردستان خود را خودسرانه و از روی هوای نفس شکنجه می‌کردند و از طرف دیگر به علت آشوب و هرج و مرجی که در اوایل دوره صدارت امیر وجود داشت، اعمال فشار و شدت در عمل ضروری به نظر می‌رسید و شکنجه، به ویژه در مناطق پرتنش، رایج بود. همچنین راهزنان و تبهکاران، منع شکنجه و اقداماتی در این مورد را به معنای عدالت نمی‌دانستند بلکه چنین اقدامی باعث افزایش جسارت و جرأت در انجام اعمالشان می‌شد و سلب نظم و امنیت بیشتری را در جامعه به دنبال داشت.