احبار و قران

و نيز مراد از جمله مذكور در سوره توبه احبار و رهبان نيست، براى اينكه آيه شريفهمطلق است و اگر مراد احبار و رهبان بود، بايد مى فرمود: (لا تتبعوا اهواء قوم منكم... واضلوا كثيرا منكم )، پس منظور از جمله مذكور جز همان وثنيت چين و هند و غرب نمى تواندباشد.

پس برخاست يحيى عليه السلام و پيراهن موئين و كلاه پشمينه را به تن خود نمود وبسوى بيت المقدس برگشت و با احبار و رهبانان عبادت مى كرد تا شهيد شد (400).

هنگامى كه پيامبر اسلام (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) ظهور كرد و ضمن آيات قرآناعلام نمود سليمان از پيامبران خدا بوده است، بعضى از احبار و علماى يهود گفتند: ازمحمد تعجب نمى كنيد كه مى گويد سليمان پيامبر است در صورتى كه او ساحر بوده ؟.

((موسى و هارون )) از يكى از اين دوازده قبيله اند؛ يعنى از فرزندان ((لاوى )). اعقاب((لاوى )) غالبا رياست احبار و كهنه را بر عهده داشتند. و يهودا (سبط ديگرى از اسباط)امارت و حكومت را در اختيار داشت.(133) نام ((يهود)) از ((يهودا)) گرفته شده است.((يهودا)) يكى ديگر از فرزندان ((يعقوب )) بوده است. نام معروف اين قوم در جهانامروز همين ((يهود)) است. اما در قرآن فقط به پيروان دوازده گانه موسى اطلاق مىشود.

و مقصود از اينكه مى فرمايد: (بجاى خداى تعالى احبار و رهبان را ارباب خود گرفتهاند) اين است كه بجاى اطاعت خدا احبار و رهبان را اطاعت مى كنند و به گفته هاى ايشانگوش فرا مى دهند، و بدون هيچ قيد و شرطى ايشان را فرمان مى برند، وحال آنكه جز خداى تعالى احدى سزاوار اين قسم تسليم و اطاعت نيست.

و شايد همين جهت باعث بوده كه در آيه مورد بحث از ميان همه گناهان تنها مسالهاكل مال به باطل آنهم از ناحيه احبار و رهبان كه خود را مربى امت و مصلح اجتماع قلمداد مىكنند ذكر شود.