ابوحیان محمد بن یوسف اندلسی جیانی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] محمد بن یوسف بن علی بن یوسف ابن حیّان أثیر الدین ابوحیان اندلسی جیانی (۶۵۴ـ۷۴۵ق) از بزرگان تفسیر، حدیث و ادبیات اهل سنت به شمار می رود.
او در نواحی شهر غرناطه به دنیا آمد، به شهر مالقه مهاجرت کرد، در آنجا رشد یافت، و سپس با انتقال به قاهره در آنجا ساکن شد و در همان جا وفات یافت. او همچنین به شهرهای مختلفی از مناطق سرزمین اسلامی مثل افریقا، اندلس، اسکندریه، مصر و حجاز مسافرت کرد و از محضر بیش از چهار صد و پنجاه استاد بهره برد. تبحّر او در رشته های مختلف علوم به ویژه ادبیات عرب موجب شد تا او را با القابی مثل « شیخ النحاة» یا «امام النحاة»، «شیخ المحدّثین» و «رئیس العلماء» عنوان بدهند.
اساتید مهم ابوحیان اندلسی
اساتید مهم او عبارتند از:ابو جعفر بن طباع، ابو الحسن أبذّی، ابو جعفر بن زبیر که منطق، حدیث و اصول فقه را از او آموخت، ابن ابی الأحوص، ابن الصائغ، ب هاء الدین ابن النحاس، ق طب الدین قسطلانی، شرف الدین دمیاطی، خطیب الدین یوسف بن ابراهیم بن ابی ریحانه، ابوالحسن علی بن بخاری، ابومحمد عبد الحق بن علی انصاری
شاگردان ابوحیان اندلسی
او شاگردان زیادی را در زمینه حدیث، تفسیر و ادبیات عرب تربیت کرده که بسیاری از آنها در زمان حیات خود او به درجات علمی بالا و خاصی دست یافتند; برخی از آنها عبارتند از:تقی الدین سبکی و فرزندش تاج الدین سبکی، جمال الدین اسنوی، ابن عقیل نحوی، ابو العباس احمد صبحی عنّابی شافعی، صلاح الدین صفدی، ابن هشام نحوی، ابن مکتوم و سفاقسی.
مذهب و گرایش های ابوحیان اندلسی
...

جمله سازی با ابوحیان محمد بن یوسف اندلسی جیانی

محمد پنجم مراکش (عربی: محمد الخامس؛ ۱۰ اوت ۱۹۰۹ – ۲۶ فوریهٔ ۱۹۶۱)، نخستین پادشاه مراکش مستقل بود که از ۱۹۲۷–۵۳ به عنوان حاکم در تبعید و از ۱۹۵۳–۵۵ به عنوان سلطان به رسمیت شناخته شد و پس از بازگشت به حکومت و گرفتن استقلال مراکش تا زمان مرگش در ۲۶ فوریه ۱۹۶۱ میلادی سلطنت کرد. او با نام کامل سیدی محمد بن یوسف یا پسر (سلطان) یوسف مراکش یک عضو از خاندان علویان مراکش بود.
محمد بن یوسف هروی پزشک مشهور ایرانی از شهر هرات بود که در قرن پانزده میلادی می‌زیست. وی هم عصر صفویان بوده‌است.
کنیه او ابوالحسن، از قدمای مشایخ اصفهان شاگرد محمد بن یوسف بنای اصفهانی. از اقران جنید و در میان ایشان دارای مکاتبت و رسالت بوده. جامی در نفحات نوشته، صاحب ریاضات بزرگی بوده که گاهی بیست روز از خوردن و آشامیدن امساک می کرده و شب‌ها به عبادت می گذرانیده، با وجود آن که از بزرگ زادگان اصفهان و در نعمت و رفاهیت تربیت یافته بود.
شهاب‌الدین، محمد بن یوسف شِیبانی تَلَعْفَری (۱۱۹۷ - ۱۲۷۷م) شاعر عراقی در سدهٔ هفتم هجری بود که بیشتر در شام زیست.