معرفی کوتاه
ابن ابی زمنین، با نام کامل ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن عیسی بن محمدابراهیم مُرّی (۳۲۴ - ۳۹۹ ق)، یکی از فقهای مالکی، محدثان، واعظان، ادیبان و شاعران اندلس بود که در شهر البیره متولد شد و در همانجا درگذشت. منابع تاریخی (ابن بشکوال و قاضی عیاض) نسب او را به تنس و منطقه عدوه در مغرب نسبت داده‌اند. از قبیله نفزه بوده است. درباره لقب «ابن ابی زمنین»، خود او می‌گفت دلیل آن را نمی‌دانست و جرأت پرسش از پدرش را نداشت.
تحصیل و فعالیت علمی
در آغاز، فقه و حدیث را نزد پدرش فرا گرفت. سپس به قرطبه رفت و به یکی از بزرگان علمی آن شهر تبدیل شد. در فقه مالکی صاحب فتوا بود و آثارش مانند «المُنتخب» در زمان حیاتش مشهور شد. بیشتر شهرت او به سبب تألیفاتش در وعظ، زهد و اخبار نیکان است.
شیوه تدریس و شاگردان
در حوزه حدیث از استادانی چون سعید بن فحلون، محمد بن معاویه قرشی، اسحاق بن ابراهیم و دیگران حدیث فراگرفت. شاگردان او شامل ابوزکریا قلیعی، ابوعمر بن حذّاء، قاضی یونس و حسین بن غسان بودند. در تدریس فقه و روایت حدیث فعال بود و شاگردان زیادی داشت.
آثار و سبک نگارش
آثار او بیشتر در فقه، حدیث، زهد و موعظه هستند و سبک نوشتاری او مشابه ابن ابی الدنیا است. از آثار مشهورش می‌توان به «أصول السّنّة» یا «رساله فی عقیدة أهل السّنّة» اشاره کرد که نسخه‌ای از آن در روان کوشک استانبول موجود است.
