ابراهیم بن عبدالله محض

ابوالهيثم، خالد بن عبدالله قسرى، مادرش زنى نصرانى (596) بود. خالد دربذل و بخشش از بيت المال مسلمين در كسب اعتبار و جلب مدح و ثناى مردم نسبت به خود،دستى گشاده و نظرى بلند داشت. او در زمان وليد و سليمان و هشام، فرزندان عبدالملك، فرماندار مكه شد و در خلافت هشام حكومت عراق را در دست داشت.

پس از نزول آیه اطاعت، جابر بن عبدالله انصاری از پیامبر اسلام پرسید: «یا رسول‌الله، ما خدا و رسول او را شناخته‌ایم، لازم است اُولِی‌الأمر را نیز بشناسیم.» پیامبر اسلام پاسخ داد:

حديث: 1 ابى رحمه الله عن سعد بن عبدالله عن معاويه بن حكيمعن معمر بن خلاد عن ابى الحسن الرضا عن ابيه عليهم السلامقال قال ابو عبدالله عليه السلام نجات المومن حفظ لسانه وقال اميرالمومنين عليه السلام من حفظ لسانه ستر الله عورته.

حجربن عدى، شريك بن شداد، صيفى بن فسيل، قبيصه بن ضبيعه، محرزبن شهاب،كدام بن حيان، عبدالرحمان بن حسان، ارقم بن عبدالله، كريم بن عفيف، عاصم بن عوف،ورقاء بن سمى و عبدالله بن حويه.

ثواب آزاد كردن بنده مسلمان   حديث: 1 ابى رحمهقال حدثنى سعد بن عبدالله عن احمد بن ابى عبدالله عن ابيه عن حماد بن عيسى عن ربعىسماعه عن ابى جعفر عليه السلام قال قال رسول الله صلى الله عليه و آله من اعتق مسلمااعتق الله له بكل عضو منه غضوا من النار.

آرمسترانگ معتقد است که محمد بن عبدالله در عین اینکه مرد جهاد بود، یک صلح طلب واقعی هم بوده‌است. نویسنده برای اثبات این ادعا، نمونه‌های تاریخی را ذکر می‌کند. وی تأکید می‌کند: