در قرآن کریم، داستان حضرت ایوب (علیه السلام) نماد صبر و استقامت در برابر شدیدترین مصائب است. هنگامی که ایشان پس از تحمل رنج‌های بسیار، به درگاه پروردگار متعال دعا کردند، خطاب الهی نازل شد: «أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ». در پاسخ به این دعای خالصانه، فرمان خدا صادر شد که ایوب (علیه السلام) با پای خود به زمین ضربه بزند.
با اجرای این فرمان، معجزه‌ای الهی رخ داد و از همان نقطه، چشمه‌ای از آب گوارا و خنک جوشید. این واقعه که در سوره صاد، آیات ۴۱ و ۴۲ به آن اشاره شده، آمده است: «ارْکُضْ بِرِجْلِکَ ۖ هَٰذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَشَرَابٌ». این آب، هم برای شست‌وشو و تیمّم و هم برای نوشیدن، نعمتی شفابخش و رحمتی بی‌دریغ بود.
این رویداد، تنها یک معجزه برای شفای جسم نبود، بلکه نشانه‌ای روشن از لطف بی‌پایان پروردگار به بندگان صابر و مطیع خود است. جوشش آب خنک از زمین با ضربه پای ایوب نبی (علیه السلام)، تجلی قدرت الهی در برآوردن حاجات بندگان و پاداش صبر در برابر بلایا است که برای همه مؤمنان، درس‌هایی ژرف از توکل و امید به رحمت خداوند متعال در بر دارد.