خوزیه

نَضر بن حارث یکی از بزرگان عرب مکه در دورهٔ صدر اسلام و از معدود اعراب باسواد بود، که با منطقهٔ حیره در جنوب عراق ارتباط داشت و گویا به ابله و خوزیه (اهواز) نیز سفری داشته‌است و با خواندن داستان‌های شاهان ایرانی، مردم را از گرد آمدن به دور پیامبر اسلام برحذر می‌داشت و می‌گفت داستان‌هایی که من می‌گویم از قصه‌های پیامبر بهتر است.