غنود

داور عادل که فتنه گفت ز عدلش تا به ابدگر غنود می چه غمستی

راحت این بزم بر ترک طمع موقوف بود دستها بر هم نهادیم از طلب‌، مژگان غنود

غنود دیدهٔ بلبل ز باد شهریور ز شهریار چرا چشم من شبی نغنود؟

بخت غنود و به درد دل نغنودم گر به فراقت غنودمی چه غمستی

نفس برید و دل از مهر همنفس نبرید غنود بخت و دمی یار در برم نغنود