پس از سقوط حکومت رضاشاه در شهریور سال ۱۳۲۰ هجری شمسی، ایلات و عشایر ایران که طی یک دهه تحت سیاست‌های تخته‌قاپو و اسکان اجباری قرار گرفته بودند، بار دیگر توانستند به زندگی کوچ‌نشینی و شیوه‌ی سنتی خود بازگردند. در این میان، ایل بزرگ قشقایی در استان فارس، با رهبری پسران صولت‌الدوله قشقایی؛ یعنی ناصرخان و خسروخان، نقش برجسته‌ای ایفا نمود. این دو برادر که در دوران حکومت پیشین در تهران تبعید شده بودند، با فرارسیدن فرصت مناسب، مخفیانه راهی فارس شدند.
ناصرخان و خسروخان قشقایی، با تکیه بر اعتبار، نام‌آوری و وجاهت ملی پدرشان، صولت‌الدوله، رهبری ایل قشقایی را به عهده گرفتند و خود را ایلخان فارس خواندند. آنان با هدف حفظ امنیت و حراست از مردم فارس در برابر ناامنی‌ها و تعرضات احتمالی، نهضتی مردمی را سازماندهی و رهبری کردند. این حرکت منجر به شکل‌گیری درگیریهایی با نیروهای دولتی شد. در نهایت، این دوره از منازعات با میانجی‌گری و عقد مصالحه‌ای میان نمایندگان دولت مرکزی و بزرگان ایل قشقایی به پایان رسید. این توافق زمینه‌ی بازگشت آرامش به منطقه را فراهم کرد و فصل جدیدی در روابط عشایر با حکومت مرکزی گشود.
