شکرده

شکرده. [ ش ِ ک َ دَ / دِ ] ( ن مف ) شکارکرده. || شکسته. درهم شکسته. ( فرهنگ فارسی معین ).
شکرده. [ ش َ ک َ دَ / دِ ] ( ص ) مردم جلد و چابک. ( برهان ) ( آنندراج ). جلد و چابک. ( ناظم الاطباء ). || دارای جد و جهد در کارها. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( آنندراج ). || آماده.
- شکرده شدن؛ مهیا شدن. ساخته شدن. ( مجمل اللغة ). تشمر. ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ) ( مجمل اللغة ). انشمار. ( مجمل اللغة ). کماشَت. ( تاج المصادر بیهقی ).

۱. شکارشده.
۲. درهم شکسته.

💡 با دعای شب‌خیزان ای شکردهان مستیز در پناه یک اسم است خاتم سلیمانی

💡 پستهٔ شیرین آن شکردهان خنده بر قند مکرر می‌زند

💡 بیندار خسرو لب شیرین آن شکردهان را بر زبان گاهی ز شکر می نیارد نام دیگر