سروقامت

گفتم که چه حالت است گفتند این دم آن گلرخ سروقامت آنجا بگذشت

سرو چمن چو من سر بنهد به پیش پایت گر سروقامت تو اندر چمن درآید

زقامت کرده ای بر پا قیامت قیامت قامتی ای سروقامت

بر قامتش قبای بلا دوزد آسمان آنرا که میل سوی بت سروقامت است

هر شاخ گل که جلوه درین باغ می کند از خاک برگرفته آن سروقامت است

تلخست شربت غم هجران و تلخ‌تر بر سروقامتی که به حسرت جوان برفت