کلمه‌ی «دو سرا» ترکیبی فارسی از دو جزء «دو» (عدد ۲) و «سرا» (به‌معنی جایگاه، خانه یا جهان) است و در ادبیات و عرفان فارسی، مفهومی بسیار ژرف و نمادین دارد. «دو سرا» در معنای اصلی خود به دو جهان اشاره می‌کند؛ یعنی دنیا و آخرت، جهان مادی و جهان معنوی، یا به تعبیر دیگر سرای فانی و سرای باقی. شاعران و نویسندگان فارسی‌زبان از این ترکیب برای بیان اندیشه‌های اخلاقی، دینی و عرفانی بهره گرفته‌اند. در آثار بزرگان ادب فارسی چون سعدی، حافظ، مولوی و ناصرخسرو، این واژه نمادی از تمام هستی انسان است؛ جایی که انسان باید طوری زندگی کند که در هر دو جهان، این‌جهانی و آن‌جهانی سرافراز و رستگار باشد. مثلاً گفته‌اند: «آن‌که در این سرا نکو کرد کار، ایمن است از بلا در دو سرا.» در متون عرفانی، «دو سرا» گاهی به معنای رهایی از تعلقات هر دو جهان نیز آمده است، یعنی ترک دنیا و آخرت برای وصال حق. از نظر دستوری، این واژه ترکیب وصفی است و معمولاً به صورت قید یا مفعول در جمله به کار می‌رود.
دو سرا
لغت نامه دهخدا
- خواجه دوسرا؛ لقب حضرت رسول ( ص ). ( یادداشت مؤلف ).
فرهنگ فارسی
جمله سازی با دو سرا
بتن ار چه نموده ایم جدا جان جمله یکی است در دو سرا
آینه گردان توست خسرو چارم سریر بندهٔ فرمان توست خواجهٔ هر دو سرا
نماز بزرگ ترين دستور خداوند مهربان به بندگانش است تا از كار بستن به آندر هر دو سرا، سرفراز و كامروا بوده باشند. (20)
و گفت: تواضع آن است که تکبر نکنی بر اهل هر دو سرای که مستغنی باشی بحق.
هیچ چیز از متاع این دو سرای نشود پیش او حجاب خدای
