دعای توسل

دعای توسل یکی از دعاهای بافضیلت و ارزشمند در اسلام است که در میان مسلمانان شیعه مورد توجه قرار دارد. این دعا به عنوان وسیله‌ای برای نزدیک شدن به خداوند و درخواست حاجت از او شناخته می‌شود و در آن به وجود مقدس چهارده معصوم (علیهم‌السلام) به عنوان واسطه‌های بین خدا و انسان توسل می‌شود.

محتوا و ساختار

دعای توسل با عبارت «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک وَ أَتَوَجَّهُ إِلَیک بِنَبِیک نَبِی الرَّحْمَةِ…» آغاز می‌شود. در این دعا، فرد از خداوند درخواست می‌کند که به حق چهارده معصوم (علیهم‌السلام) به او نظر کند و حاجات او را برآورده سازد. این درخواست به نشانه مقام والای اولیای الهی نزد خداوند است و نشان می‌دهد که توسل به آنان هیچ منافاتی با توحید ندارد.

فضایل و آثار دعای توسل

درخواست حاجت: دعای توسل به عنوان وسیله‌ای برای برآورده شدن حاجات و نیازهای دنیوی و اخروی مسلمانان شناخته می‌شود.

تقویت ایمان: خواندن این دعا می‌تواند به تقویت ایمان و ارتباط با خداوند کمک کند و یادآور مقام والای معصومان باشد.

اجتماع و همدلی: مسلمانان شیعه غالبا" این دعا را به صورت گروهی در شب‌های جمعه و همچنین در شب‌های چهارشنبه (سه‌شنبه شب‌ها) در مساجد و اماکن مذهبی می‌خوانند که این خود موجب ایجاد روحیه همدلی و اجتماع در بین مؤمنان می‌شود.

تصویر معنی دعای توسل

دانشنامه آزاد فارسی

دعای توسّل
از دعاهای مشهور در قضای حوائج. به گفتۀ علّامۀ مجلسی، ابن بابویه این دعا را از ائمه (ع) نقل کرده است. این دعا متضمن توسل به یکایک چهارده معصوم (ع) و حاجت خواهی از درگاه خداوند است و به صورت فرادی یا دسته جمعی، در مجالسی که بدین منظور تشکیل می شود، خوانده می شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] دعای توسل نام چند دعا است؛ اما یک دعا با همین نام، شهرتی بیشتر دارد که منبع آن، کتاب بحارالانوار است. مجلسی می گوید: این دعا را در یکی از نسخه های قدیمی که تألیف یکی از اصحابمان می باشد یافتم و در آن کتاب این گونه آمده بود: « این دعا را محمد بن بابویه از ائمه(ع) روایت کرده و من آن را برای هر چیز خواندم، فوراً اجابت شد». شیعیان ایران این دعا را شب های چهارشنبه، در مکان های مذهبی و به صورت جمعی می خوانند.
توسّل از آموزه های اعتقادی شیعه و اکثریت مسلمانان است به معنای تمسک به شخصی یا چیزی که نزد خداوند، مقام و ارزش والا دارد، برای تقرب به او و برآورده شدن حاجت ها. توسل با آموزه شفاعت پیوند نزدیکی دارد و این دو آموزه معمولاً همراه یکدیگر ذکر می شوند.
«دعای توسل» به چند دعا اطلاق می شود:
[ویکی اهل البیت] توسّل، واسطه قرار دادن امور خیر و افراد صالح مقرب درگاه الهی برای بر آورده شدن درخواست و اجابت دعا. توسل در لغت به معنای انجام دادن کاری برای تقرب به یک چیز یا شخص است و در اصطلاح به این معناست که انسان در هنگام دعا و استغاثه، به درگاه الهی چیزی عرضه کند که واسطة پذیرش توبه و اجابت دعای او و بر آورده شدنِ درخواستش باشد، مانند صفات و اسمای الهی یا نام پیامبر اکرم و دعای آن حضرت یا نام اولیای عظیم الشأن و فرشتگان.
دعای توسل یکی از ادعیه مشهور شیعه است. شیخ عباس قمی در کتاب مفاتیح الجنان سند دعا را اینگونه ذکر می کند:
علاّمه مجلسی رحمة اللّه فرموده است:در بعضی از کتابهای معتبر از محمّد بن بابویه نقل کرده اند که این دعا را از امامان علیهم السّلام روایت کرده و گفته است:در هیچ امری آن را نخواندم مگر آنکه به زودی اثر اجابت آنرا یافتم.

جملاتی از کلمه دعای توسل

مهمترین برنامه هفتگی این مکان مقدس دعای توسل سه شنبه‌ها و زیارت آل یاسین جمعه‌ها بعد نماز عشابا سخنرانی و مداحی است که جمعیت چشمگیری دارد.

دعای توسل دعایی است برای شیعیان. شیعیان ایران این دعا را شب‌های چهارشنبه (سه شنبه شب ها)، در مکان‌های مذهبی و به صورت جمعی می‌خوانند.

دعای توسل با عبارت «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک وَ أَتَوَجَّهُ إِلَیک بِنَبِیک نَبِی الرَّحْمَةِ…» شروع می‌شود. منبع دعای توسلی که در مفاتیح‌الجنان آمده، از نظر سندی، کتاب بحارالانوار است.