خون پالا

وحشی این مژگان خون پالا که گرد غم گرفت یاد آن روزی که در راه کسی جاروب بود

چون بدامن خشک کردی پای او تر شدی از چشم خون پالای او

شد جوان زین چمن و پیر و جوان را ز غمش خون دل دم بدم از دیدهٔ خون پالا شد

محیط گوهری از اشک طوفان زای خود دارم رگ نیسانی از مژگان خون پالای خود دارم

عرش اعظم زین سخن از جای شد چون شفق از دیده خون پالای شد

قدسیان را آستین بر چشم خون پالا دریغ وا دریغ نصرت اعدا دریغ