خواجه غیاث‌الدین، معروف به خواندمیر، در سال ۸۸۰ هجری در هرات زاده شد. او از تاریخ‌نویسان بنام ایرانی است که نسبش به خاندانی ادیب و سیاستمدار می‌رسد. پدرش، همام‌الدین بن جلال‌الدین بن برهان‌الدین محمد شیرازی، سال‌ها وزیر سلطان محمود، پادشاه سمرقند، بود و خواندمیر نیز نوۀ دختری میرخواند، مؤلف مشهور روضه‌الصفا، به شمار می‌آمد. وی در جوانی به دربار سلطان حسین بایقرا راه یافت و با شخصیت‌های برجسته‌ای همچون امیر نظام‌الدین علی‌شیر و شاهزادگان تیموری، به‌ویژه بدیع‌الزمان، ارتباط نزدیکی پیدا کرد. در سال ۹۱۱ هجری به خدمت بدیع‌الزمان پیوست و سپس در سال ۹۳۶ به هندوستان مهاجرت نمود.
پس از درگذشت بابر، نخستین پادشاه گورکانی هند، خواندمیر به دربار همایون، پسر بابر، راه یافت و در آنجا کتاب قانون همایون یا همایون‌نامه را در ستایش این پادشاه به رشتۀ تحریر درآورد. این اثر از جمله آثار ارزشمند او در دورۀ اقامتش در شبه‌قارۀ هند محسوب می‌شود. در مورد تاریخ درگذشت خواندمیر اختلاف نظر وجود دارد، اما احتمال می‌رود که وی تا سال ۹۴۲ هجری در قید حیات بوده است. بنا بر وصیت خود، پیکر او در دهلی و در جوار آرامگاه نظام‌الدین اولیا و امیر خسرو دهلوی به خاک سپرده شد. او در زمان وفات حدود ۶۲ سال سن داشت. امتیاز برجستۀ خواندمیر در میان تاریخ‌نویسان ایران، تألیف آثار متعدد و پرشمار به زبان فارسی است که او را به عنوان یکی از پرکارترین مورخان این دوره متمایز می‌سازد.