لغت نامه دهخدا تفیده. [ ت َ دَ / دِ ] ( ن مف ) گرم شده. تابیده. دعصاء؛ زمین نرم تفیده به آفتاب. ( منتهی الارب ). و رجوع به تف و تپ و تب و تاب و تفت و تفته شود.
جمله سازی با تفیده یکی بحر بی ساحلی بر غریقان ولی تشنگان را تفیده سرابی که مرد از این و آن سیخ تفیده گهی بر دل خورد گاهی به دیده گاه ز سرما لبم کفیده چو پسته گاه زگرما تنم تفیده چواخگر
