تبلیغ رسالت، به عنوان یک ترکیب اضافی و مصدر مرکب در زبان فارسی، به معنای رسانیدن پیام و ابلاغ پیام‌آوری است. این مفهوم، بار معنایی عمیقی دارد و معمولاً در بافتاری تاریخی، دینی و ادبی به کار می‌رود که در آن، مسئولیتی خطیر و مقدس بر عهده‌ی فردی نهاده شده است.
در متون کهن فارسی، از این عبارت برای اشاره به ابلاغ پیام‌های مهم، به‌ویژه در حوزه‌ی رهبری دینی و سیاسی، استفاده شده است. برای نمونه، در تاریخ بیهقی آمده است: «فَبَلَّغَ الرِّسَالَةَ وَ أَدَّی الْإِمَامَةَ» که بر اساس تصحیح مرحوم ادیب در صفحه‌ی ۲۹۸، از نامه‌ی القائم بامرالله نقل شده است. این جمله به روشنی بیانگر آن است که فرد، هم رسالت و پیام خویش را به انجام رسانیده و هم مسئولیت امامت و رهبری را به نیکی ادا کرده است.
بنابراین، تبلیغ رسالت فراتر از یک انتقال ساده‌ی پیام است و رسالتی الهی، مسئولیتی تاریخی و تعهدی اخلاقی را در بر می‌گیرد. این مفهوم، نمایانگر ادای کامل و بی‌کموکاست یک وظیفه‌ی سنگین است که در اوج مسئولیت‌پذیری و درستی انجام می‌پذیرد و در فرهنگ و ادبیات فارسی، همواره نماد امانتداری و بلاغت به شمار می‌رود.
