بی کردار به کسی گفته می‌شود که گفتار و اعمالش با یکدیگر هماهنگی ندارد و از وعده‌ها یا اصول اخلاقی خود پیروی نمی‌کند. این ویژگی نشان‌دهنده ناسازگاری بین گفتار و رفتار است و معمولاً در معنای منفی به کار می‌رود، زیرا اعتماد و اعتبار فرد را کاهش می‌دهد.
بی کرداری می‌تواند به کاهش اعتماد دیگران، آسیب به روابط انسانی و اختلال در همکاری‌های جمعی منجر شود. وقتی فردی سخن می‌گوید اما عمل نمی‌کند، هم اعتبار شخصی او آسیب می‌بیند و هم نظم و هماهنگی در محیط اجتماعی مختل می‌شود.
در آموزه‌های دینی و اخلاقی، بی کرداری نکوهش شده و مؤمنان به هماهنگی میان گفتار و عمل توصیه می‌شوند. هدف این تأکید، اصلاح رفتار فرد و ایجاد جامعه‌ای عادلانه و صادق است، تا انسان‌ها در گفتار و کردارشان راستگو و وفادار به عهد و ارزش‌های اخلاقی باشند.
