لغت نامه دهخدا
بکیة. [ ب َ کی ی َ] ( ع ص ) بکی ٔ. ناقة بکی و بکیة؛ ماده شتر کم شیر. ج،بِکاء، بکایا. ( منتهی الارب ). و رجوع به بکی شود.
بکیت
بکیة. [ ب َ کی ی َ] ( ع ص ) بکی ٔ. ناقة بکی و بکیة؛ ماده شتر کم شیر. ج،بِکاء، بکایا. ( منتهی الارب ). و رجوع به بکی شود.
جمله سازی با بکیت
تو شاه ملک جهانی و بنده بنده خاص ز بنده تا بکیت احتراز خواهد بود
کاروان مصر آمد، بوی پیرهن کالا قال لی لک البشری، یا بکیت احزانی