لغت نامه دهخدا
بلجة. [ ب ُ ج َ] ( ع اِ ) سپیده صبح. ( منتهی الارب ). انتهای شب هنگام آشکار شدن فجر، گویند: رأیت بلجة الصبح؛ یعنی روشنی صبح را دیدم. ( از اقرب الموارد ). || گشادگی میان دو ابرو. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || روشن و از آن جمله است که گویند «لیلةالقدر بلجة». ( از منتهی الارب ). بَلجة. و رجوع به بَلجة شود. || آنچه پشت عارض است تا گوش، که مویی بر آن نروید. ( از ذیل اقرب الموارد از لسان ).