ابرقویی، با تلفظ «اَ ب َ»، یک صفت نسبی و یک اسم در زبان فارسی است. این واژه به صورت ابرقوئی نیز ثبت شده و در متون کهن و فرهنگ‌های لغت به کار رفته است. ریشه‌شناسی و ساختار این کلمه نشان‌دهنده‌ی پیوند آن با یک مکان، قوم یا ویژگی خاص است که در چارچوب قواعد صرفی زبان فارسی شکل گرفته است. در حوزه‌ی دستور زبان، صفت نسبی به واژه‌ای اطلاق می‌شود که منسوب به چیزی باشد و معمولاً با افزودن پسوند «ی» به انتهای اسم ساخته می‌شود. بنابراین، ابرقویی می‌تواند اشاره به انتساب به یک منطقه‌ی جغرافیایی به نام ابرقو یا ویژگی‌ای مرتبط با آن داشته باشد. کاربرد این گونه واژه‌ها در متون تاریخی و ادبی، گواه غنای زبان فارسی و ظرافت‌های دستوری آن است.
بررسی دقیق این واژه در منابع معتبر لغوی مانند لغت‌نامه‌ی دهخدا یا فرهنگ معین نشان می‌دهد که ابرقویی علاوه بر کاربرد به عنوان صفت نسبی، ممکن است به عنوان یک اسم خاص نیز استفاده شده باشد. حفظ و مطالعه‌ی چنین واژه‌هایی برای درک بهتر تاریخ زبان و فرهنگ فارسی ضروری به نظر می‌رسد و اهمیت رعایت دقیق نگارش، املاء و نیم‌فاصله در نوشتار را نیز آشکار می‌سازد.
