اربابی صفتی است که از واژه «ارباب» گرفته شده و به معنای چیزی است که به ارباب تعلق دارد یا منسوب به اوست. در زبان فارسی، این صفت معمولاً به صورت مفرد به کار میرود و برای اشاره به مالکیت یا وابستگی اشیاء و منابع به ارباب استفاده میشود. به طور کلی، هر آنچه که متعلق به ارباب باشد از جمله آب، زمین، بذر، ابزار کشت و سایر وسایل کشاورزی میتواند به صورت «اربابی» توصیف شود. این صفت نقش مهمی در بیان روابط مالکیتی و اقتصادی در جوامع سنتی دارد.
در زمینه کشاورزی و مالکیت زمین، زمین اربابی یا امک اربابی به زمینهایی گفته میشود که مالک اصلی آنها را ارباب میداند. این زمینها معمولاً وسیع و مهم هستند و مالک، شخص یا خانوادهای است که قدرت و اختیار قانونی بر آن زمینها دارد. کشاورزان و کارگران روی این زمینها فعالیت میکنند، اما مالکیت رسمی و تصمیمگیریهای اصلی در دست ارباب است.
این اصطلاح همچنین نشاندهنده سلسلهمراتب اقتصادی و اجتماعی در جوامع سنتی است، جایی که اربابان با کنترل منابع اصلی مانند زمین و ابزار کشاورزی، نقش مرکزی در اداره و سازماندهی کشاورزی و تولید غذا ایفا میکنند. این واژه به نوعی وابستگی و نسبت میان مالک و کسانی که برای او کار میکنند را بیان میکند و جایگاه اجتماعی و اقتصادی ارباب را مشخص میسازد.