معنی اخلاق نیکو چیست

اخلاق نیکو، مجموعه‌ای از صفات و رفتارهای پسندیده است که در برگیرنده‌ی خوش‌رویی، خوش‌رفتاری، حسن معاشرت و تعامل سازنده با دیگران می‌باشد. این ویژگی‌ها نه تنها سبب آرامش و اعتماد در روابط اجتماعی می‌شوند، بلکه نشان‌دهنده‌ی بلندمنشی و تعالی روحی فرد نیز هستند. دین مبین اسلام به عنوان دینی انسان‌ساز، همواره پیروان خویش را به رعایت نرم‌خویی و ملایمت در برخوردها فراخوانده و آنان را از هرگونه خشونت، درشتی و تندخویی بر حذر داشته است.

حسن خلق در دو معنای عام و خاص قابل تعریف است. در معنای عام، به مجموعه فضیلت‌ها و خصلت‌های ارزشمندی اشاره دارد که شایسته است انسان جان خویش را به آن‌ها بیاراید و متخلق شود. اما در معنای خاص، همان خوش‌رویی، خوش‌زبانی، خوش‌رفتاری و معاشرت نیکو با مردم است. امام صادق در تبیین این مفهوم فرموده‌اند: حسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی، سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با روی گشاده و چهره‌ای خوش دیدار نمایی. این بیان گویا، مؤلفه‌های اصلی اخلاق نیکو را به روشنی ترسیم می‌کند.

در متون اخلاقی و روایی اسلامی، هرگاه از حسن خلق سخن به میان می‌آید، مقصود غالباً معنای خاص آن، یعنی کیفیت تعامل و چگونگی رفتار با دیگران است. رعایت این اصول، نه تنها باعث تحکیم پیوندهای اجتماعی و افزایش محبت می‌گردد، بلکه به عنوان عاملی مهم در گسترش فرهنگ صلح و مدارا در جامعه نقش ایفا می‌کند. بنابراین، می‌توان حسن خلق را کلید همزیستی مسالمت‌آمیز و سرمایه‌ای معنوی برای یک زندگی سعادتمندانه دانست.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اخلاق نیکو، عبارت است از خوش رویی، خوش رفتاری، حسن معاشرت و برخورد پسندیده با دیگران. دین مقدس اسلام، همواره پیروان خود را به نرم خویی و ملایمت در رفتار با دیگران دعوت می کند و آنان را از درشتی و تندخویی باز می دارد.
حسن خلق دو معنا دارد: معنای عام و معنای خاص. حسن خلق به معنای عام عبارت است از مجموعه خصلت های پسندیده ای که لازم است انسان روح خود را به آنها بیاراید. حسن خلق به معنای خاص عبارت است از خوش رویی، خوش رفتاری، حسن معاشرت و برخورد پسندیده با دیگران. امام صادق (علیه السّلام) در بیان حسن خلق به معنای خاص فرمود: «تُلَیِّنُ جانِبَکَ وَ تُطَیِّبُ کَلامَکَ وَ تَلْقی اَخاکَ بِبِِشرٍ حَسَنٍِ؛ حسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی و سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با خوش رویی دیدار نمایی.» در کتاب های اخلاق و روایات اسلامی هر جا سخن از حسن خلق است، اغلب مراد، همین معنای دوم است.
جایگاه اخلاق نیکو در اسلام
دین مقدس اسلام، همواره پیروان خود را به نرم خویی و ملایمت در رفتار با دیگران دعوت می کند و آنان را از درشتی و تندخویی باز می دارد. قرآن کریم در ستایش پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) می فرماید: «اِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ؛ بدرستی که تو به اخلاق پسندیده و بزرگی آراسته شده ای.»حسن خلق و گشاده رویی از بارزترین صفاتی است که در معاشرت های اجتماعی باعث نفوذ محبت شده و در تاثیر سخن اثری شگفت انگیز دارد. به همین جهت خدای مهربان، پیامبران و سفیران خود را انسان هایی عطوف و نرم خو قرار داد تا بهتر بتوانند در مردم اثر گذارند و آنان را به سوی خود جذب نمایند. این مردان بزرگ برای تحقّق بخشیدن به اهداف الهی خود، با برخورداری از حسن خلق و شرح صدر، چنان با ملایمت و گشاده رویی با مردم رو به رو می شدند که نه تنها هر انسان حقیقت جویی را به آسانی شیفته خود می ساختند و او را از زلال هدایت سیراب می کردند، بلکه گاهی دشمنان را نیز شرمنده و منقلب می کردند.مصداق کامل این فضیلت، وجود مقدّس رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) است. قرآن کریم، این مزیّت گران بهای اخلاقی را عنایتی بزرگ از سوی ذات مقدس خداوند دانسته، می فرماید: «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَو کُنْتَ فَظّاً غَلیظَ الْقَلْبِ لانْفَضوُا مِنْ حَولِکَ؛ در پرتو رحمت و لطف خدا با آنان مهربان و نرم خو شده ای و اگر خشن و سنگدل بودی، از گردت پراکنده می شدند.»بسیار اتفاق می افتاد که افراد با قصد دشمنی و به عنوان اهانت و اذیّت به حضور ایشان می رفتند ولی در مراجعت مشاهده می شد که نه تنها اهانت نکرده اند بلکه با کمال صمیمیت اسلام را پذیرفته و پس از آن، رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) محبوب ترین فرد در نزد آنان به شمار می رفت. ارزشی که اسلام برای انسان خوش رفتار قائل است، تنها به مؤمنان محدود نمی شود، بلکه غیر آنان نیز اگر این فضیلت را دارا باشند، از مزایای ارزشی آن بهره مند می شوند.در تاریخ چنین آمده است: علی (علیه السّلام) از سوی پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) مامور شد تا با سه نفر که برای کشتن ایشان هم پیمان شده بودند، پیکار کند. آن حضرت، یکی از سه نفر را کشت و دو نفر دیگر را اسیر کرد و خدمت پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) آورد. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) اسلام را بر آن دو عرضه کرد و چون نپذیرفتند، فرمان اعدام آنان را به جرم توطئه گری صادر کرد. در این هنگام جبرئیل بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) نازل شد و عرض کرد: خدای متعال می فرماید، یکی از این دو نفر را که مردی خوش خلق و سخاوتمند است، عفو کن، پیامبر نیز از قتل او صرف نظر کرد، وقتی علّت عفو را به فرد مزبور اعلام کردند و دانست که به خاطر داشتن این دو صفت نیکو مورد عفو الهی واقع شده، شهادتین را گفت و اسلام آورد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) درباره اش فرمود: «او از کسانی است که خوش خویی و سخاوتش او را به سمت بهشت کشانید.»
حدود آن
از جمع بندی آیات و روایات و سیره معصومین (علیهم السّلام) به دست می آید. که حسن خلق از نظر آیین مقدّس اسلام «ارزش ذاتی» دارد، چه در برخورد با مؤمن باشد و چه در برخورد با کافر، اکنون برای روشن شدن حدود حسن خلق، موضوع را از چند جهت بررسی می کنیم:
← در مؤمنان با یکدیگر
...