واژهٔ آخِرَت که مؤنث آخِر و بر وزن فاعِلَة از ریشهٔ «أ خ ر» است، به معنای پایان، پسین، قیامت یا جهان دیگر به کار میرود. این مفهوم در قرآن کریم، سنت اسلامی و فرهنگ مسلمانان به عنوان اصطلاحی ویژه برای اشاره به جهان دیگر در مقابل دنیای مادی مورد استفاده قرار گرفته است. بر اساس باورهای دینی، آخرت جهانی است که انسانها پس از مرگ به آن وارد می‌شوند و برای همیشه در آنجا ساکن خواهند بود. در این جهان، پاداش و کیفر اعمالی که افراد در زندگی دنیوی انجام داده‌اند، به طور کامل به آنان داده می‌شود. این باور در تمام ادیان آسمانی که مبتنی بر وحی هستند، به شکلی مطرح شده است.
در قرآن مجید، تعابیر گوناگونی برای آخرت به کار رفته است که از جملهٔ آن‌ها می‌توان به «الیومُ الآخِر» اشاره کرد. در این تعبیر، دنیا به عنوان روز اول و آخرت به عنوان روز دیگر»در نظر گرفته شده است. همچنین عبارت دارُ القَرار یکی دیگر از اصطلاحاتی است که قرآن برای توصیف آخرت استفاده کرده است. علاوه بر این، در آیات متعددی از مفاهیمی مانند اجر آخرت، عذاب آخرت، ثواب آخرت، آتش آخرت، لعن در آخرت، خسران در آخرت و حرث آخرت سخن به میان آمده است که هر یک از آن‌ها به جنبه‌ای از حیات اخروی اشاره دارند.
در احادیث منقول از پیامبر اسلام و ائمهٔ اطهار نیز واژه‌های آخِرَه و الیوم الآخر در مقابل دُنیا به کار رفته و مقصود از آن‌ها عالم آخرت است. به عنوان مثال، پیامبر اکرم فرموده‌اند: شیرینی دنیا، تلخی آخرت را به دنبال دارد و تلخی دنیا، شیرینی آخرت را. این حدیث و احادیث مشابه، بر اهمیت توجه به زندگی اخروی و نتایج اعمال در جهان دیگر تأکید می‌کنند و رابطهٔ متقابل دنیا و آخرت را تبیین می‌نمایند.
