واژهٔ یَد در زبان عربی در اصل به معنای دست است. با این حال، در متون مختلف از جمله متون دینی و ادبی، این واژه در معانی مجازی و استعاری دیگری نیز به کار رفته است. باید توجه داشت که این کاربردهای گوناگون، معنای حقیقی واژه را دگرگون نمی‌سازند، بلکه از باب استعاره و با توجه به نقش محوری دست در انجام اموری مانند بخشش، قدرت، تصرف و کنترل، شکل گرفته‌اند. بنابراین، «ید» تنها یک معنای اصلی دارد و سایر معانی، استعاره‌هایی برگرفته از شؤون و عملکردهای دست هستند.
در ساختارهای اضافی، شکل این واژه ممکن است دچار تغییر شود. برای مثال، صورت اصلی «یَدَیْن» (به معنای دو دست) هنگامی که به صورت مضاف به کار میرود، نون پایانی خود را از دست می‌دهد و به صورت «یَدَیْ» درمی‌آید. این قاعده در ترکیب‌هایی مانند «بَیْنَ یَدَیْ» (پیشاپیش، پیش از) مشاهده می‌شود که در آن، «بین دو دست» به صورت استعاری برای اشاره به «پیش‌رو»، «مقابل» یا «آینده» به کار میرود.
همین اصل در مورد سایر صیغه‌های این واژه نیز صادق است. عباراتی مانند «بَیْنَ أَیْدِینَا» (پیش‌روی ما)، «بَیْنَ أَیْدِیکُمْ» (پیش‌روی شما) و «بَیْنَ أَیْدِیهِمْ» (پیش‌روی آنان)، همگی از ترکیب «بین أیدی» مشتق شده‌اند که خود شکل مضاف‌الیه‌شدهٔ «أَیْدِین» (دو دست‌ها) است و با حذف نون، به صورت «أَیْدِی» درآمده است. این عبارت نیز به‌صورت استعاری بر مفهوم «آنچه در جلو و در برابر است» دلالت دارد و بر پایهٔ معنای اصلی واژه یعنی «دست» استوار است.