ای وای

فریاد از آن دیده که بی‌ دوست نگرید ای وای بر آن دل که غم یار ندارد

آغاز گف‌وگو به بتان کرده‌ام ز شوق ای وای اگر ز من طلب مدّعا کنند

مردند از جفایت ای وای گر نه بخشی بر زخم سینه‌ریشان بر درد خسته‌جانان

گر نسازد لب جانبخشِ توام مرهم دل دلم ای وای بدل وا دلم ای وای دلم

مفخر تبریزیان شمس حق ای وای من گر تو مرا سوی خویش یک دم کمتر کشی