القیوم

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
قوم (۶۶۰ بار)
«قَیُّوم» صیغه مبالغه از مادّه «قیام» است، به همین دلیل، به وجودی گفته می شود که قیام او به ذات او است، و قیام همه موجودات به او می باشد، علاوه بر این، قائم به تدبیر امور مخلوقات نیز می باشد.

جمله سازی با القیوم

در یای علی صورت حی القیوم بشناس و بدان که اسم اعظم آنجاست
آنکه تأکید را گفت: الْحَیُّ الْقَیُّومُ زنده پاینده، که بر وی مرگ روانه، و فنا بوی راه نه، و زندگی همه زندگان بدست وی و بقدرة اوست، و القیوم هو القائم بحفظ کلّ شی‌ء و المعطی له ما به قوامه. همانست که جای دیگر گفت: أَعْطی‌ کُلَّ شَیْ‌ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدی‌. أَ فَمَنْ هُوَ قائِمٌ عَلی‌ کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ و تمامی شرح این کلمات در سورة البقره رفت.