القیوم

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
قوم (۶۶۰ بار)
«قَیُّوم» صیغه مبالغه از مادّه «قیام» است، به همین دلیل، به وجودی گفته می شود که قیام او به ذات او است، و قیام همه موجودات به او می باشد، علاوه بر این، قائم به تدبیر امور مخلوقات نیز می باشد.

جمله سازی با القیوم

در یای علی صورت حی القیوم بشناس و بدان که اسم اعظم آنجاست
آنکه تأکید را گفت: الْحَیُّ الْقَیُّومُ زنده پاینده، که بر وی مرگ روانه، و فنا بوی راه نه، و زندگی همه زندگان بدست وی و بقدرة اوست، و القیوم هو القائم بحفظ کلّ شی‌ء و المعطی له ما به قوامه. همانست که جای دیگر گفت: أَعْطی‌ کُلَّ شَیْ‌ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدی‌. أَ فَمَنْ هُوَ قائِمٌ عَلی‌ کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ و تمامی شرح این کلمات در سورة البقره رفت.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال رابطه فال رابطه فال درخت فال درخت فال انبیا فال انبیا فال پی ام سی فال پی ام سی