«هفت شهر عشق» اصطلاحی عرفانی است که به مراحل سلوک و کمال صوفیان اشاره دارد. این ترکیب نشان‌دهنده مسیر تدریجی انسان در راه معرفت و وصول به حق است و عدد هفت نماد کمال و تکامل در فرهنگ و عرفان ایرانی به شمار می‌رود. در این مسیر، هر مرحله معنوی زمینه‌ساز مرحله بعدی بوده و سالک را به درک عمیق‌تر حقیقت نزدیک می‌کند.
این اصطلاح در مثنوی منطق الطیر عطار نیشابوری به کار رفته است. هدهد، پیشوای پرندگان، هفت شهر عشق را به پرندگان توضیح می‌دهد و آن‌ها را برای سفر به سوی سیمرغ هدایت می‌کند. این مراحل شامل طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، حیرت و فنا هستند و هر شهر نمادی از مرحله‌ای در مسیر سلوک و تمرین معنوی انسان است.
«هفت شهر عشق» نشان می‌دهد که رسیدن به کمال و حقیقت نیازمند پشتکار و گذر از مراحل متوالی است. پس از طی این هفت مرحله، سالک دیگر در تلاش شخصی نیست و با جذب و استغراق در حضور حق، وحدت وجود و اتصال به منبع بی‌پایان هستی را تجربه می‌کند. این مسیر، هم درس صبر و تمرین معنوی است و هم راهنمایی برای فهم عمیق‌تر حقیقت درونی انسان.
