لغت نامه دهخدا میان دری. [ دَ ] ( اِ مرکب ) قسمت پشت در به سوی اتاق یعنی قطر دیوار اتاق. ( یادداشت مؤلف ).
جمله سازی با میان دری چو بشکافی درون صد صدف را یکی را در میان دری یگانه است به آسمان شکنی آه من میان دری است مراد آه توئی در کنار آه نهم