گل پیرهن

ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک اگر به مصر بردبار از چمن بویش

یوسف گل پیرهن سلطان ماست این چنین خوش گلستانی آن ماست

هر بخیه از قبای کبود تو روز صید دام هزار یوسف گل پیرهن شود

هر که رنگ آرزو در سینه افگار ریخت یوسف گل پیرهن را در گریبان خار ریخت

پرده شرم است مانع،ورنه چشم پاک من باشد از شبنم به آن گل پیرهن نزدیکتر

بگذشت ز خاکم بت‌ گل پیرهن من چون صبح نفس جامه درید ازکفن من