چنوئی

بر آستان چنوئی اقامت چو منی برای منصب و مالست یا برای خدای

مردی نبود مردن و هم مرد نیستی گر صد هزار سال چنوئی نیاردی

و دانستم که چنوئی گزاف نگوید.

در آرزوی آب چنوئی به داد جان لعنت برین جهان بنفرین بی وفا

غلامش خواستم بودن، دلم گفت که این دم با چنوئی درنگیرد