موج زن

چونکه گردد موج زن دریای بی پایان او ساحل دریای بی پایان او باشد دلم

ز شوری که از سینه ام موج زن شد به زخم جگرها، نمکدان فرستم

همین که از برم آن سرو سیم تن برخاست سحاب دیده خون ریز موج زن برخاست

شد موج زن به قلزم اندیشه مطلعی از بس که نبض خامهٔ من اضطراب داشت

ما را چو موج دیده بدنبال کشتی است زین بحر موج زن که بکشتی کند گذار

چشم سوی قتلگه گردان و از هر سو نگر موج زن طوفان خون از دامن صحرا بلند