گوشت پاره

آن گوشت پاره گشته از خنجر بلا کز تو همی براند سیری ذباب تو

گر دل به مذهب تو جزین گوشت پاره نیست قصاب کوی به ز تو داند بهای دل

زبان چه باشد خود گوشت پاره یی عاجز که گرش آبی باید ز دیگران خواهد

چو گوشت پاره ضریریست مانده بر جایی چو مرده‌ای‌ست ضریر و عقیله احیاست

از گوشت پاره ای چه شکایت کنی مگوی هیچم دلِ شکسته موافق نمی شود