قالوا بلی

وَاُِذ اَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنی ادَمَ مِن ظُهُورِهم ذُریتَهُم وَ اَشهَدَهُم علی اَنفُسِهِم اَلَستُ بُِربِّکُم قالوا بلی شَهُدنا ان تََقوُلوُا یَوم القیامَه اَنّا کنُّا عَن هَذا غافلین. اعراف /172 
به خاطر بیاور زمانی را که پروردگارت از پشت و صلب فرزندان آدم، ذریه آن‌ ها را برگرفت و آن‌ ها را گواه بر خویشتن ساخت و فرمود آیا من پروردگار شما نیستم!؟
گفتند آری، گواهی می‌دهیم چرا چنین کردی؟ برای این که در روز رستاخیز نگویید ما از این غافل بودیم و از پیمان فطری توحیدی و خداشناسی بی خبر
این آیه اشاره به عالم استعدادها دارد، یعنی وقتی که فرزندان آدم به صورت نطفه که ذرات آن بسیار کوچک اند از صلب پدران به رحم مادران منتقل شدند؛ خداوند متعال استعداد و آمادگی برای پذیرش حقیقت توحید را به آن‌ها داده و این سر الهی به صورت یک حس درون ذاتی در نهاد آن‌ ها و به صورت یک حقیقت خود آگاه در عقل آن‌ ها گذارده شده است.