رانده و مانده

لغت نامه دهخدا

رانده و مانده. [ دَ / دِ وُ دَ / دِ ] ( ترکیب عطفی، ص مرکب ) کنایه از شخص بدبخت وامانده.
- امثال:
- رانده و مانده هفتاد و دو ملت؛ از همه جا رانده ومانده. ( یادداشت مؤلف ).
از اینجا رانده از آنجا مانده.

فرهنگ فارسی

کنایه از شخص بد بخت وامانده

جمله سازی با رانده و مانده

من چراغ نوربخشم بر سر دریای ژرف نور هر سو رانده و مانده سیه پیرامنم
بیش از همه کس و از همه کس کم مائیم رانده و مانده دوده آدم مائیم
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال چای فال چای فال درخت فال درخت فال حافظ فال حافظ فال شیخ بهایی فال شیخ بهایی