دوران جوانی، یکی از مراحل مهم زندگی دنیوی انسان و زمان اوج توانمندی‌های عقلی و جسمانی به شمار می‌رود. این دوره در آیات قرآن کریم به‌عنوان بخشی از سیر تکاملی وجود آدمی مورد توجه قرار گرفته است. خداوند در قرآن، فرآیند آفرینش انسان را از خاک و نطفه تا مرحله‌ی علقه و مضغه بیان می‌کند، سپس به مرحله‌ی کودکی و پس از آن، رسیدن به «اَشُد» اشاره می‌فرماید که مقصود همان دوره‌ی کمال قوای جسمی و فکری، یعنی جوانی است. در این مسیر، برخی پیش از رسیدن به پیری از دنیا می‌روند و برخی دیگر به سال‌های پایانی عمر که همراه با ضعف و فرسودگی است، بازگردانده می‌شوند.
آیات قرآن به‌روشنی نشان می‌دهند که خداوند انسان را از حالت ضعف اولیه به قدرت و توانایی می‌رساند و سپس از آن قوت، بار دیگر به مرحله‌ی ضعف و پیری بازمی‌گرداند. این چرخه‌ی حیات، حکمت و قدرت پروردگار را در خلق موجودی پیچیده و سیر تکاملی او نمایان می‌سازد تا انسان‌ها در این روند بیندیشند و به عظمت آفریننده پی ببرند.
