لغت نامه دهخدا
گل باغ شه عالم افروز باد
چراغ شبش مشعل روز باد.نظامی.روزی و چه روز عالم افروز
روشن همه چشمی از چنان روز.نظامی.و چهره مقصود چون روز عالم افروز روی نماید. ( سندبادنامه ص 215 ).
عالم افروز
گل باغ شه عالم افروز باد
چراغ شبش مشعل روز باد.نظامی.روزی و چه روز عالم افروز
روشن همه چشمی از چنان روز.نظامی.و چهره مقصود چون روز عالم افروز روی نماید. ( سندبادنامه ص 215 ).
فرهنگ عمید
۲. [مجاز] خورشید.
فرهنگ فارسی
جمله سازی با عالم افروز
ز تخت سلطنت شد عالم افروز چو از بیت الشرف خورشید تابان
همه در آفتاب عالم افروز شوند اندر بهاران شاد و فیروز
اگر فیروز نبود عالم افروز کجا فرخ تواند گشت فیروز
برون آمد چو صبح عالم افروز بسان جوی شیر از چشمهٔ روز
سحرگه کآفتاب عالم افروز سرِ شب را جدا کرد از تنِ روز
که تیغش به دین اهرمن سوز باد فروغ رخش عالم افروز باد
