تمثیل

تمثیل، آناگویی یا آنالوژی یکی از انواع استدلال منطقی به شمار می‌آید. تمثیل به معنای انتقال حکم یک موضوع به موضوع دیگر به دلیل وجود شباهت‌هایی میان آن‌هاست. برخلاف استدلال قیاسی، نتیجه‌گیری در آن از قطعیت برخوردار نیست؛ به این معنا که اگر مقدمات استدلال درست باشند، نتیجه لزوماً درست نخواهد بود. به همین دلیل، در استدلال آناگویی، نتیجه معمولاً با واژه احتمالاً بیان می‌شود. به استخراج یک گزاره جزئی از یک یا چند گزاره جزئی دیگر بر اساس وجوه مشترک آن‌ها اشاره دارد. به عنوان مثال، اگر بگوییم لیمو گرد و جزو مرکبات است و پرتقال نیز گرد و جزو مرکبات است، و سپس نتیجه بگیریم که توپ گرد و جزو مرکبات است، به دلیل اشتراک در گرد بودن به نتیجه جزو مرکبات بودن توپ می‌رسیم که لزوماً صحیح نیست. بنابراین، نتایج استدلال تمثیلی به طور کامل قابل اعتماد نیستند. نوار کناری آرایه‌های ادبی تمثیل به‌عنوان یک روایت است که به‌طور غیرمستقیم خوانده می‌شود و می‌تواند معانی دیگری را نیز در بر بگیرد. این مفهوم به توصیف یک چیز تحت پوشش چیز دیگری می‌پردازد و برای دستیابی به اهداف خود از نمادهای مختلف بهره می‌برد. این نوع آرایه ادبی دارای پیشینه‌ای تاریخی و طولانی است، به‌طوری‌که بسیاری از اسطوره‌ها به شکل آن روایت می‌شوند. ابن رشیق قیروانی در کتاب العمده، این مفهوم را از شاخه‌های استعاره می‌داند و بیان می‌کند که برخی آن را به معنای مشابهت می‌دانند و به این معناست که چیزی را به چیزی دیگر تشبیه کنیم که در آن اشاره‌ای وجود داشته باشد.