بینائی یکی از حواس پنج‌گانه انسان است که به ما امکان می‌دهد دنیای پیرامون خود را از طریق چشم‌ها درک کنیم. این حس با دریافت نور از محیط و تبدیل آن به پیام‌های عصبی در شبکیه چشم آغاز می‌شود. سپس این پیام‌ها از طریق عصب بینایی به مغز منتقل می‌گردند تا در آنجا تفسیر و تبدیل به تصویر شوند. در نتیجه، ما قادر می‌شویم اشیاء، رنگ‌ها، فاصله‌ها و حرکت‌ها را مشاهده کنیم.
اهمیت بینائی در زندگی روزمره بسیار زیاد است، زیرا بخش عمده‌ای از اطلاعاتی که از محیط دریافت می‌کنیم از طریق چشم‌هاست. این حس به ما کمک می‌کند تا جهت‌یابی کنیم، چهره‌ها را تشخیص دهیم، بخوانیم و بنویسیم و از زیبایی‌های طبیعت لذت ببریم. بدون آن، ارتباط ما با جهان بیرون به‌شدت محدود می‌شود و لازم است سایر حواس برای جبران آن تقویت شوند.
از نظر علمی، بینائی تنها یک فرآیند فیزیولوژیکی نیست، بلکه شامل جنبه‌های روانی و ادراکی نیز می‌شود. مغز انسان نه‌تنها تصاویر را می‌بیند، بلکه آن‌ها را معنا می‌بخشد. به عبارت دیگر، بینائی ترکیبی از دیدن و درک کردن است. به همین دلیل، گاهی دو نفر ممکن است به یک صحنه نگاه کنند ولی برداشت متفاوتی از آن داشته باشند؛ زیرا درک بصری تحت تأثیر تجربه، احساس و ذهن انسان قرار دارد.
