بهاری، صفت نسبیِ منسوب به بهار، به معنای وابسته به فصلِ رویش و شکوفایی طبیعت است. این واژه در متون ادبی و گفتارهای روزمره، برای اشاره به پدیده‌ها و ویژگی‌های مرتبط با این فصلِ خوش آب‌وهوا به‌کار می‌رود. برای نمونه، هنگامی که از ابر بهاری سخن می‌گوییم، منظور ابری است که در آستانهٔ فصل بهار پدیدار می‌شود و معمولاً با بارش‌های ملایم و زندگی‌بخش همراه است.
این واژه علاوه بر معنای تحت‌اللفظی، در بسیاری از ترکیب‌های وصفی نیز جای می‌گیرد و حال‌وهوایی از طراوت، شادابی و دل‌انگیزی را منتقل می‌کند. ترکیباتی همچون گل‌های بهاری تنها اشاره به وقایع یا اشیای فصلی ندارند، بلکه مفهومی از تازگی و زیبایی را نیز در خود حمل می‌کنند. از این رو، واژهٔ بهاری گاه به‌صورت مجازی و برای توصیف هر چیز خوشایند، نو و سرزنده نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در منابع لغت و فرهنگ‌های معتبر فارسی همچون آنندراج، ناظم‌الاطباء و فرهنگ فارسی معین، این کلمه به‌عنوان صفتی مرتبط با بهار تعریف شده و در برخی موارد، معادل واژهٔ ربیعی (منسوب به فصل ربیع) دانسته شده است. بنابراین، کاربرد صحیح و دقیق این واژه، چه در متن‌های ادبی و چه در محاوره، نیازمند توجه به همین ابعاد معنایی و نسبی‌بودن آن است.
