درد

درد. [ دَ ] ( اِ ) وجع. الم. تألم. هو ادراک المحسوس المنافی، من حیث هو مناف. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). درد، خبر یافتن است ازحال ناطبیعی. ( ذخیره خوارزمشاهی ). رنج تن و رنج روح و رنج دل و آزار و وجع و الم. ( ناظم الاطباء ). رنج شدید عضوی یا عمومی که تحملش دشوار باشد. احساس نامطبوع ناشی از تحریک سخت انتها یا تنه عصب، این احساس توسط عصب به مراکز شعوری مخ منتقل و درک می شود. ( دائرةالمعارف فارسی ). مقابل درمان. و دمادم، بی انجام، پابرجا، فراخ، کهن و لنگ از صفات، و زهر از تشبیهات اوست. و بدرد آمدن و آوردن هر دو مستعمل. ( از آنندراج ). خلج. ( دهار ). خوب. ( منتهی الارب ). داء. ظبظاب. قوباء. ( دهار ). وتغ. وذیة. ( منتهی الارب ). وصب. ( دهار ).معرب آن نیز درد است، گویند: ما دردک یا فلان ؟ أی ماخطبک؛ کار و شأن و حال چیست و چه می کنی ؟ ( از دزی ج 1 ص 432 ). درد با کلماتی دیگر ترکیب شود، چون: استخوان درد، پادرد، پستان درد، پشت درد، پهلودرد، چشم درد، خوی درد، دست درد، دل درد، دندان درد، زانودرد، سردرد، سینه درد، شکم درد، کمردرد، کوره درد، گردن درد، گرده درد، گلودرد، گوش درد، بادرد، بی درد، پردرد، هم درد.

رنج، ناخوشی، بیماری
( اسم ) ۱ - آنچه که از مایعات ( مانند روغن شراب ) ته نشین شود. ماده کدری که در قعر ظرف مایعات رسوب کند. ۲ - انتها آخر.