خرقه

خرقه جامه خاص صوفیان که به دو نوع تقسیم می‌شود: نوع اول، که پیران طریقت در آغاز سیر و سلوک با برگزاری مراسم خاص به سالکان می‌پوشانند تا به برکت آن از گناهان دور بمانند و به آن خرقۀ تبرک و تشبّه می‌گویند. نوع دوم، خرقه‌ای است که پس از رشد و تربیت کامل مرید، پیران بر او می‌پوشانند و به آن خرقۀ ارادت و تصوّف می‌گویند. این جامه در شرایط مختلف به نام‌های توبه، تصرّف و نصرت نیز شناخته می‌شود. وقتی شاگردی خرقه را از استاد خود دریافت می‌کند، در ظاهر به او شبیه می‌شود و باید تلاش کند تا در باطن نیز به او نزدیک گردد. در میان متصوفه، دریافت خرقه از دست استاد معتبر و صاحب نام، نشانه‌ای از اهمیت و بزرگی محسوب می‌شود. از آنجا که بسیاری از صوفیان اهل سفر بوده‌اند، معمولاً جامۀ کبود را انتخاب می‌کردند تا شستشوی آن آسان‌تر باشد. همچنین، به دلیل اینکه دنیا را محل رنج و مصیبت می‌دانستند، مریدان جامۀ سیاه را به نشانه دل کندن از دنیا بر تن می‌کردند. معمولاً سماع صوفیانه با وجد و هیجان همراه است و گاهی سالک به دلیل این هیجان، خرقۀ خود را پاره می‌کند.