بیقراری

پس از نالیدن و فریاد و زاری بدو گفتم ز روی بیقراری

گندم ز بیقراری ما از برای نان خندید آنقدر که شکم بر زمین نهاد!

ز بیقراری هجران رسد نوید وصالم در امید بود دیده ای که خواب ندارد

قسمتی در خور هرکس چو ز اول دادند بیقراری به من و خواب به مخمل دادند

بیقراری ز رگ جان حریصان نرود بر سر گنج بود مار و همان تاب خورد

درون سینه کند سیر، بر مجنون را ز بیقراری وحشت دلی که صحرایی است