جانوری پستاندار و شبیه به خرس است که در دو گونۀ متفاوت وجود دارد و زیستگاه اصلی آن مناطق شمال غربی چین و تبت میباشد. نوع بزرگ یا غولپیکر با نام علمی «Ailuropoda melanoleuca» دارای بدنی پوشیده از خز سیاه و سفید و لکههای سیاه مشخص در اطراف چشمهاست. این حیوان عمدتاً از جوانههای گیاه بامبو تغذیه میکند و روزانه حدود هشت کیلوگرم از آن مصرف مینماید. طول بدن پاندای بزرگ بهطور معمول به ۱/۵ متر و وزن آن به ۱۴۰ کیلوگرم میرسد. متأسفانه این گونه در معرض خطر انقراض قرار دارد؛ بهطوریکه در سال ۲۰۰۰ میلادی تنها حدود ۱۰۰۰ فرد از آن در طبیعت باقی مانده بود و حدود ۱۲۰ فرد دیگر نیز در محیطهای باغوحشی نگهداری میشدند.
نوع کوچکتر که با نام پاندای قرمز یا «Ailurus fulgens» شناخته میشود، متعلق به خانوادۀ راکونهاست و طول تقریبی آن حدود ۵۰ سانتیمتر است. این گونه دارای رنگآمیزی ترکیبی از سیاه و قهوهای مایل به قرمز و دمی بلند میباشد. رژیم غذایی هر دو گونه عمدتاً از بامبو تشکیل شده که از ارزش غذایی پایینی برخوردار است و حدود ۹۰ درصد آن را آب شامل میشود. این ویژگی، امکان خواب زمستانی را از آنان سلب کرده است؛ زیرا قادر به ذخیرۀ چربی کافی نیستند. همچنین، جایگاه دقیق ردهبندی آن ها چه در خانوادۀ خرسها، راکونها یا خانوادهای مستقل همواره مورد بحث پژوهشگران بوده است.
تخریب گستردۀ زیستگاههای طبیعی انواع بزرگ، این گونه را تا مرز انقراض پیش برده است و همین امر، حفاظت از پانداها را به یکی از اولویتهای اصلی تلاشهای جهانی در حوزۀ محیط زیست تبدیل کرده است. در همین راستا، آکادمی ملی علوم چین در ژوئیۀ ۱۹۹۸، پروژۀ شبیهسازی پاندا را با هدف تکمیل تا سال ۲۰۰۳ اعلام نمود. در این طرح پیشبینی شده بود که هستۀ سلول انواع بزرگ به درون تخمک گونۀ دیگری از خرسها به عنوان مادر جایگزین منتقل شود. یک سال بعد، در ۱۹۹۹، دانشمندان چینی با انتقال سلول این حیوان به تخمک خرگوش موفق به تولید جنین دورگۀ شبیهسازیشده شدند. امروزه پژوهشها بر انتقال جنین به رحم گونۀ دیگری از خرسها مانند خرس سیاه متمرکز شده است.