قدر ظاهری که با نماد m نمایش داده می‌شود، مقیاسی عددی برای سنجش روشنایی اجرام آسمانی از دید ناظر زمینی است. در این مقیاس، هرچه عدد m کوچکتر باشد، شیء پرنورتر به نظر می‌رسد؛ با این توضیح که این امر لزوماً به معنای درخشندگی ذاتی بیشتر آن جرم نیست. میزان قدر ظاهری به سه عامل اصلی وابسته است: درخشندگی ذاتی خود جرم، فاصله‌ی آن از زمین، و میزان تضعیف نور در اثر گرد و غبار میان‌ستاره‌ای.
پایه‌های این نظام رده‌بندی به یونان باستان بازمی‌گردد و بر اساس واکنش چشم انسان به سطوح مختلف نور پایه‌گذاری شده است. برای نخستین بار، ابرخس، منجم یونانی، ستارگان را بر اساس روشنایی به شش دسته تقسیم کرد که در آن پرنورترین ستارگان در قدر یک و کم‌نورترین ستارگان قابل مشاهده با چشم غیرمسلح در قدر شش قرار گرفتند. این رده‌بندی بعدها توسط بطلمیوس در کتاب مجسطی ثبت و به‌طور گسترده‌ای پذیرفته شد. در میان دانشمندان دوران طلایی اسلام، صوفی رازی، ستاره‌شناس برجسته‌ی ایرانی، از پیشگامان ارائه‌ی روش‌های علمی برای اندازه‌گیری دقیق قدر ستارگان به‌شمار می‌رود. تلاش‌های وی نقش مهمی در توسعه و تکمیل این شاخه از دانش نجوم ایفا کرد.