ضریب جذب در شیمی، کمیتی بنیادی است که کارایی یک ماده در جذب تابش الکترومغناطیسی را در یک طول‌موج مشخص می‌سنجد. این ضریب، که معمولاً با نماد ε نمایش داده می‌شود، کسری از انرژی تابشی را توصیف می‌کند که توسط محیط جاذب در واحد طول مسیر نور (معمولاً بر حسب سانتی‌متر) و در واحد غلظت مولار ماده حل‌شده، تلف می‌گردد. به بیان ساده‌تر، این پارامتر احتمال برهم‌کنش یک فوتون با گونه‌های مولکولی در غلظت و مسیر معین را بیان می‌دارد.
این کمیت نقش محوری در قانون بیر لامبرت دارد که رابطه‌ای خطی بین جذب نور (A)، غلظت ماده (c)، طول مسیر نور (l) و ضریب جذب (ε) برقرار می‌سازد: A = εlc. بر اساس این رابطه، ضریب جذب بالا نشان‌دهنده آن است که حتی در غلظت‌های کم یا مسیرهای نوری کوتاه، ماده توانایی قابل‌توجهی در جذب تابش دارد. بنابراین، این ضریب یک ثابت ذاتی برای هر ماده در شرایط تجربی مشخص (مانند حلال، دما و طول‌موج) محسوب می‌شود.
کاربرد اصلی ضریب جذب در روش‌های طیف‌سنجی، به‌ویژه در تعیین کمّی غلظت مواد ناشناخته در یک محلول است. با دانستن مقدار ε از طریق اندازه‌گیری‌های استاندارد و سپس سنجش میزان جذب نمونه، می‌توان به کمک قانون بیر لامبرت غلظت ماده مورد نظر را با دقت بالا محاسبه نمود. از این رو، این پارامتر نه تنها یک ویژگی فیزیوشیمیایی مهم، بلکه ابزاری اساسی در تجزیه‌های کمی در شیمی تجزیه، زیست‌شیمی و علوم مرتبط به شمار می‌رود.
