شهاب

شهاب به معنای شعله‌ای است که از آتش زبانه می‌کشد و نوری است که مانند ستونی از آتش می‌درخشد. هر نوری که به صورت عمودی امتداد داشته باشد، شهاب نامیده می‌شود. در واقع، این واژه به سنگ‌های سرگردان آسمانی اطلاق می‌شود که هنگام برخورد با هوای فشرده اطراف زمین، به دلیل سرعت بسیار بالا، مشتعل می‌شوند و خطی از آتش را در آسمان ترسیم می‌کنند. بر اساس تحقیقات دانشمندان معاصر، شهاب‌ها قطعات کوچکی از سنگ هستند که در فضای خارج از زمین در حال حرکت‌اند. زمانی که به زمین نزدیک می‌شوند، تحت تأثیر جاذبه آن قرار گرفته و با سرعت به سمت زمین سقوط می‌کنند. هنگامی که وارد جو زمین، یعنی لایه هوای فشرده می‌شوند، به دلیل برخورد شدید با آن، داغ و آتشین شده و به صورت شعله‌های سوزانی در می‌آیند. در نهایت، خاکستر آن‌ها بر روی زمین می‌نشیند. در مورد تکه آتش، ابن اثیر و راغب و دیگران آن را به شعله آتش نسبت داده‌اند، اما نظر مجمع قوی‌تر است. به این معنا که به زودی خبری از آن آتش یا تکه‌ای از آن به شما می‌رسد، مشابه آیه‌ای که در این زمینه وجود دارد. راغب نیز می‌گوید که جذوه، اخگری است که پس از خاموش شدن شعله باقی می‌ماند. همچنین، شهاب‌ها به طور خاص به آتش‌های ناشی از سوختن سنگ‌های آسمانی در آسمان اشاره دارند.